Rozdział 2

Stoję przed ładną brunetką, o piwnych oczach. Długie rzęsy optycznie powiększają jej oczy. Wpatruje się we mnie jak w jakiegoś super przystojniaka, aktora jakiegoś mega popularnego filmu.Lekko mnie to krępuje.

 -Jestem David...-odzywam się i drapię się w kark. Katherine odwraca wzrok i uśmiecha się. -Dziękuję..za to że mi pomogłeś...sama nie dałabym rady..-odpowiada nie na temat. 

-Naprawdę nie ma za co.-odwzajemniam uśmiech- Lepiej się stąd wynieśmy.

 -To nie jest takie proste...-spogląda mi w oczy. 

-Co masz na myśli?-lekko mrużę oczy. 

 -Nie jesteśmy tu przypadkiem, David.-mówi - I sami też nie. 

-Zauważyłem.-odpowiadam wchodząc do pokoju w którym była zamknięta i wskazuję na kamerę.

 Jej pokój był taki sam jak mój. Całkiem pusty. 

-Nie to mam na myśli.

 Odwracam się w jej stronę. 

-A co?

 -Po prostu... Jestem pewna że nie jesteśmy jedyni. Możesz mi wierzyć. 

-Słyszałaś kogoś?-podchodzę do niej. 

Kręci głową. 

-Ja..nic nie słyszałam. Te ściany są dźwiękoszczelne. 

 Ma rację. Nawet jeśli ktoś tam był, to nikogo nie słyszałem. 

-Jeśli faktycznie ktoś jeszcze tu jest, to muszę go znaleźć. 

Wychodzę z pokoju i podchodzę do pierwszych drzwi z lewej strony.

 -Nawet nie wiesz ilu ich jest.-wychodzi za mną- To miejsce jest ogromne. To prawdziwy labirynt. Nigdy stąd nie wyjdziemy. 

Patrzę na nią. 

-Trochę wiary. 

 Naciskam klamkę drzwi. Zamknięte. Wymierzam w nie porządnego kopniaka. O dziwo, otwierają się na oścież. Kath patrzy na mnie z niedowierzaniem. Wchodzę do pomieszczenia. Taki sam pokój. Nie widzę dziury w ścianie. Ale coś przyciąga moją uwagę. Ślady paznokci. A raczej pazurów. Lekko rozchylam usta i okręcam się. Jest ich naprawdę dużo. Podchodzę do jednej ze ścian i dotykam śladów. Katherine wchodzi do pokoju i zatrzymuje się widząc je.

 -Ktoś tu był.-stwierdzam- Albo coś. 

-Ktoś.-mówi poważnie i podchodzi do mnie.

 Również dotyka śladów. Wymieniamy spojrzenia. 

 -Chodźmy do następnego pokoju.-odzywam się. 

Kiwa głową i idzie za mną. Pozostałe dwa pokoje otwieram w ten sam sposób. W pierwszym nic nie znaleźliśmy. Wchodzimy do drugiego pokoju. Od razu rzucają nam się w oczy kolejne drzwi. Nie podchodzę do nich od razu. Rozglądam się po kolejnym pokoju. Zauważam kartkę na ścianie. Pochodzę do niej i zrywam ją z gwoździa. Kątem oka widzę jak Kath stoi w drzwiach.

 Zaczynam czytać: 

" Idzie ci coraz lepiej, David. 

Rozwijaj swoje zdolności bo naprawdę ci się przydadzą. 

Czeka cię jeszcze wiele niespodzianek. 

 Zauważyliśmy również, że jesteś najzdolniejszy i najbystrzejszy z waszej czwórki.

 Możesz być z siebie dumny. 

 Powodzenia." 

 -Ktoś musiał tu być.-mówię nagle. 

 Katherine podchodzi do mnie i zabiera mi kartkę z ręki.

 -Nie jesteśmy tu bezpieczni..-odpowiada i podnosi wzrok z nad kartki.

 -Zdążyłem to zauważyć. Ale kiedy to się tu znalazło? Praktycznie ciągle byliśmy w korytarzu. Oddaje mi kartkę a ja wkładam ja do kieszeni jeansów. 

-To stamtąd.-wskazuje na drzwi po drugiej stronie pokoju. 

 Pochodzę do nich i naciskam klamkę. Są otwarte. Wchodzę do ogromnego pomieszczenia i gwałtownie się zatrzymuję. Katherine na mnie wpada. Stoję oniemiały wpatrując się w 4 rzędy drzwi. Kath reaguje tak samo.